1. (baxma: böyüklərlə yola getməmək)
bütün yaş dövrlərində insanın həqiqətən istədiyi bir şeydir. əsasən də yaşadığımız mühitdə böyüklərin fikirlərinin getdikcə bayağılaşması qaçırdır. adamların mənimsədiyi fikirlər beyinlərində deyil də damarlarında axır. bu elə fikirlərdi ki, əsrlərdir çeynənə-çeynənə gəlir və dəyişdirmək qeyri-mümkündü. bir ata düşün türkçüdü biri turançıdı biri yapçıdı nəm ala biri mərkəzdi biri sola dönməy istəyir pavarotnikin yandırmayıb deyə hədəliyirlər, soxur içinə. əslində hamısında bir yaşanmışlıq var, ancaq, mənasızdı. siyasəti qoyuram bir kənara adət ənənələrimiz, el-oba mədəniyyətlərimiz bərbaddı. bir adamın ki, sevdiyi şair zəlimxan yaqubdu apar tulla. ay blət bu nə dağ sevgisidi, arx sevgisidi, ot-çəmən, bol bulaq sevgisidi blyat? başqa heç nə yoxdumu? əslində başqa nə olmalıydı ki? tarix boyu belədi. niyə bir-birimizi başa düşmürük? niyə hər dəfə nəyisə öyrətməyə çalışırıq. ünsiyyət qura bilmirik, danışmırıq, bəlkə danışsaq, anlaşsaq bütün hissələr öz yerinə oturacaq. bilmirəm, həmin sirrlər açılsa başqa nələrdən gileylənəciyik, sanki yaşama ümidi yaratdığı üçün daha çox qaçırıq. tələsən adamları sevmirəm, hara tələsdiyini bilməyənləri heç sevmirəm. bir gün onlar kimi olmaqdan qorxuram, bəlkə də mən də təklikdə onlara oxşayıram. kənddə balıq tutmaq üçün burnum göynəyir mən də gecələr ağlaya-ağlaya zəlimxan yaqub oxuyuram. insanın elə duyğulaır vardır ki, onlarla dörd divar arasında daha xüsusidir. məsələn; atan gələndə baxdığın trt belgeseli bağlamaq kimi. özümüzdən asılı olmayan səbəblər bizi yalnızlaşdırır. axıb gedən həyat və əlimdə hələ də ona yazdığım məktublar.
(bax: ata)